Gallery Description
Jus municipale, to iest Prawo Miejskie Magdeburskie Jus municipale, to iest Prawo Miejskie Magdeburskie / nowo z Łacińskiego y z Niemieckiego na Polski ięzyk z pilnością y wiernością przełożone. Przez Pawła Szczerbicza na ten czas Sindyka Lwowskiego. Cum Gratia & Priuilegio S. R. M. Drukowano we Lwowie / kosztem i nakładem tegoż Pawła Szczerbica własnym MDLXXXI. Egzemplarz kompletnyWydanie Lwów 1581. Język polski. Autor: Paweł Szczerbic (1552-1609). Syndyk lwowski, sekretarz królewski, adwokat, działacz polityczny. Ukończył Akademię Krakowską, później studiował prawo we Włoszech. Po powrocie praktykował we Lwowie. Dzięki poparciu kanclerza Jana Zamoyskiego od 1578 prowadził tam drukarnię i wydał m.in. przekład na polski prawa magdeburskiego: "Ius municipale to iest prawo magdeburskie..." (1581). Prawo to mówiło o obywatelstwie miejskim, o założeniu miasta, o sądach w mieście, o radzie miejskiej, o administracji przestrzennej miasta, o długach i targach itp., dotyczyło stosunków prawnych panujących w mieście. Weichbild magdeburski (łac. Ius municipale magdeburgense) - pomocniczy spis praw powstał z połączenia "traktatu o ustroju sądowym" z "prawem ławniczym magdeburskim". Zbiór ten znany był w dwóch formach, "Wulgata" - wersja podstawowa używana głównie w Niemczech oraz "Układ Konrada z Opola" używany w Polsce i na Litwie, który na potrzeby polskie opublikował w języku łacińskim kanclerz wielki koronny Jan Łaski (Commune incliti Poloniae Regni privilegium 1506). Krakowski pisarz miejski Mikołaj Jaskier (Ius municipalis Magdeburgensis liber vulgo Weichbild nuncupatus, 1535) wydał vulgatę uzupełniając ją o komentarz oparty o prawo rzymskie i wplatając elementy pochodzące z wersji Konrada z Opola. Król Zygmunt Stary nadał temu przekładowi moc obowiązującą. Tłumaczenie polskie ukazało się drukiem w 1581 oraz 1610 roku staraniem Pawła Szczerbca. Było pierwszym wiernym przekładem wersji łacińskiej. Od XVI wieku Weichbild stał się razem z Zwierciadłem saskim podstawą lokacji miejskich i wiejskich. Na ziemiach polskich prawo to obowiązywało w woj. krakowskim, sandomierskim, sieradzkim, kaliskim, poznańskim, podlaskim, lubelskim, bełskim, trockim, wileńskim, połockim, witebskim, smoleńskim, mścisławskim, nowogródzkim, brzeskolitewskim, kijowskim, bracławskim, podolskim i ruskim. Prawo to zniesiono w Polsce po uchwaleniu Konstytucji 3 maja. Pod zaborem rosyjskim prawo to obowiązywało do roku 1835.Sygnatura - MKDU-35008; SD-504.
